Ο Όμιλός μας

Ο Αντιφασιστικός Όμιλος "Καπετάν Πέτρος" (Χρήστος Μόσχος), δημιουργήθηκε στις 9 Μάη 2015 στην Καλάνδρα Χαλκιδικής από όπου καταγόταν ο δάσκαλος κομμουνιστής αντιφασίστας ένοπλος αντάρτης Χριστόδουλος Μόσχου (Χρήστος Μόσχος), γνωστός ως "Καπετάν Πέτρος". Ο Χρήστος Μόσχος, έφεδρος ανθυπολοχαγός, με πρωτοβουλία των παλαιών μελών της ΟΚΝΕ, στελέχη του ΚΚΕ και αρκετών εφέδρων αξιωματικών του τακτικού στρατού ίδρυσε και ηγήθηκε της πρώτης αντάρτικης αντιφασιστικής-αντιναζιστικής ένοπλης ομάδας με το όνομα "Αθανάσιος Διάκος" τις 25-6-1941, στο χωριό Πετράδες του Κιλκίς, χωριό, με υψηλό δημοκρατικό και αγωνιστικό φρόνημα, και που θεωρήθηκε ιδανικό λόγω της απόστασής του από τα μεγάλα αστικά κέντρα και της δύναμης που οι οργανώσεις του ΚΚΕ εξακολουθούσαν να έχουν εκεί. Έδρασε κυρίως στην περιοχή ανατολικά της Νιγρίτας (πρωτοεμφανίστηκε στην οροσειρά  Κρουσίων) και στην ευρύτερη περιοχή του Κιλκίς. Τα μέλη του «Αθανάσιου Διάκου» ανέπτυξαν αξιόλογη αντιστασιακή δράση (σαμποτάζ, επιθέσεις σε κλιμάκια των κατοχικών στρατευμάτων, επιθέσεις και αφοπλισμοί σε σταθμούς χωροφυλακής κ.α.). Το 1942 ο «Αθανάσιος Διάκος» προσχώρησε στην αντιστασιακή οργάνωση ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.

Ο Αντιφασιστικός Όμιλος "Καπετάν Πέτρος" (Χρήστος Μόσχος) και τα μέλη του δραστηριοποιούνται ενάντια στον φασισμό, το ρατσισμό, τη ξενοφοβία, το σεξισμό. Έντονα ευαισθητοποιημένοι με την εκλογική άνοδο της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης "Χρυσή Αυγή", οι πολίτες που συμμετέχουν στον όμιλό μας ζητούν την καταδίκη της δράσης της και την εξαφάνισή της  από κάθε  χώρο, τόπο, γειτονιά, χωριό.

Ο φασισμός είναι κοινωνικό φαινόμενο και υπόβαθρο για την άνοδό του αποτελεί η βαθιά οικονομική ύφεση και κοινωνική κρίση. Οφείλεται στην κρίση που πλήττει τα μικροαστικά στρώματα που το προλεταριάτο δεν κατόρθωσε να τα τραβήξει προς τη μεριά του. Ο φασισμός, ο ναζισμός, είναι η φωνή της αντεπαναστατικής απελπισίας των μικροαστών. Η βαθιά κοινωνική κρίση που βγάζει τις μικροαστικές μάζες από τη ρουτίνα τους και της έλλειψης ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος που οι μάζες θα το θεωρούσαν σήμερα ως την αναγνωρισμένη ελπίδα ανατροπής. Αν το μαχόμενο εργατικό κίνημα είναι  η ελπίδα της επανάστασης, ο φασισμός είναι η αντεπαναστατική απελπισία. Όταν η επαναστατική ελπίδα αγκαλιάζει το σύνολό της προλεταριακής μάζας, αναπόφευκτα τραβάει μαζί το δρόμο της επανάστασης σημαντικά τμήματα των μικροαστών, που στη πορεία γίνονται ακόμα μεγαλύτερα.

Ο φασισμός έχει γίνει ένας πραγματικός κίνδυνος, οξεία έκφραση της απελπιστικής κατάστασης του αστικού καθεστώτος, του συντηρητικού ρόλου που διαδραματίζει σε αυτό το καθεστώς η Σοσιαλδημοκρατία (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, κλπ) και της συσσωρευμένης ανημποριάς του ΚΚΕ και της υπόλοιπης Αριστεράς να το ανατρέψει...

Γιαυτό ο φασισμός έχει σαν σκοπό του τη συντριβή του εργατικού κινήματος, κατάργηση κάθε δικαιωμάτων του και των κατακτήσεων του και κυρίως κάθε ελεύθερης έκφρασής του. Το κάλεσμα για δράση με στόχο να φραχτεί ο δρόμος στους ναζί με ενιαίο μέτωπο όλων των οργανώσεων του εργατικού κινήματος γίνεται ολοένα και πιό επιτακτική ανάγκη. Και καθώς παίζεται η τύχη των πολιτικών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών της εργατικής τάξης, το μέλλον των συνδικαλιστικών οργανώσεών της, των λεσχών, των βιβλιοπωλείων, των εφημερίδων και των τυπογραφείων της, της ελευθερίας της έκφρασης, γενικά, οφείλουμε να πούμε ότι, «...ναι μεν έχουμε ασυμφιλίωτες διαφορές μεταξύ μας, αλλά, αν οι φασίστες επιτεθούν εναντίον  σου, θα τρέξω (ακόμα και με το ΟΠΛΟ στο χέρι) να σε βοηθήσω! Και οφείλεις και εσύ να υποσχεθείς ότι θα κάνεις το ίδιο όταν απειληθεί η δική μου υπόσταση...»

Αυτή είναι η πεμπτουσία αυτή τη στιγμή της αντιφασιστικής πολιτικής και δράσης αυτή την περίοδο και έτσι πρέπει να είναι συντονισμένη.  Οτιδήποτε διαφορετικό, βάζει το φασισμό όχι από το παράθυρο αλλά από την κεντρική είσοδο στην πολιτική ηγεμονία του τόπου...